Voorbeschouwing



--> vermits dit een nieuw webadres is dient er opnieuw ingeschreven te worden op de mailinglist <--

--> because this is another web address, mail subscriptions should be reconfirmed <--


In januari steken we opnieuw de grote plas over voor een rondreis door het Zuidwesten.  We hopen stiekem op hetzelfde weer als in december 2013.  Toen was het bijzonder koud, maar wel elke dag staalblauwe luchten en de rode rotsen subtiel bedekt met een dun laagje sneeuw.  De route zoals we ze nu gepland hebben is eigenlijk heel voorlopig en kan nog grondig gewijzigd worden afhankelijk van de weersomstandigheden.  Die weersomstandigheden bepalen uiteraard ook hoe de geplande dirt roads er zullen bijliggen.

We vliegen met United Airlines heen en terug Brussel - Chicago - Las Vegas

09/01/15  UA973    11u05 - 13u35  BRU - ORD
                UA565    15u21 - 17u25  ORD - LAS
22/01/15  UA1450  09u30 - 15u08  LAS - ORD
                UA972    17u50 - 09u20  ORD - BRU



Update 03-01-2015 : na diverse contacten met Amerikaanse vrienden die in het Zuidwesten wonen hebben we de route wat aangepast.  Het bleek bvb niet echt opportuun om in de winter naar de Adeii Eechii Cliffs te rijden, dit omwille van het feit dat het een vrij lange aanrijroute is langs een wir war van dirt roads die soms door diep zand gaan.  Het laatste wat we willen is daar in de winter te moeten overnachten in de auto en hopen op iemand die er de volgende dag voorbij komt om ons uit het zand te trekken.  In de zomer is die kans als bijzonder klein, laat staan in de winter.  Dag 6 en 7 werden dus vervangen door een extra dag Page en een extra dag Moab.  De ervaring van onze reis van december 2013 heeft ons immers ook geleerd dat we beter in een ietwat meer bewoonde omgeving kunnen zijn mocht het weer ineens omslaan.  Een extra dag in zowel Page als Moab kan men trouwens ook niet direct als "een straf" beschouwen.  Rond beide steden is er immers zó veel te zien/doen dat men er zich onmogelijk kan vervelen.
Dit is dan de nieuwe planning die we zo goed mogelijk zullen proberen te volgen, steeds afhankelijk van weersomstandigheden en al dan niet berijdbaar zijn van de betreffende dirt roads.






09-01-2015 + 10-01-2015 Brussel - Las Vegas - Springdale


We vliegen met United Airlines: Brussel - Chicago - Las Vegas

UA973    11u05 - 13u35  BRU - ORD Flying Time 9:30  B767
UA565    15u21 - 17u25  ORD - LAS Flying Time 4:04  A320

...althans, dat was de bedoeling...maar we hebben er immers in laatste instantie een ongenode gast/reispartner bijgekregen: Mr. Murphy.

Het verhaal:
als we 's morgens opstaan zien we al direct een mail van United...dat belooft niet veel goeds.  En inderdaad, het is een melding dat onze vlucht vertraagd is tot 12u45, omwille van het laattijdig aankomen van de "incoming flight due to extreme weather in Chicago".
Vermits we nu tóch opgestaan zijn vertrekken we richting Brussel.  Liever daar zitten wachten, dan thuis, ons afvragend "stel dat het vliegtuig nu tóch iets vroeger is...".

United heeft het wel netjes aangepakt met deze morgen vroeg dus al deze mail en 2u later ook nog een update met de nieuwe vertrektijd, om 14u.

We werden ook al omgeboekt op een ander vliegtuig naar Las Vegas, waar we nu om 20u aankomen ipv 17u...althans dat hopen we.... Maar om het even wanneer we er aankomen, het is toch om direct te gaan slapen.  Er zijn dus ergere zaken dat dit.
We kregen ook vouchers om iets te eten, dus ook daarover geen klachten.

Om 14u beginnen we dus met inchecken. En dan volgt de volgende verrassing: mijn zoon (en vermits we samen reizen, ikzelf dus ook)  is "random chosen" voor een extra security check.  Dat houdt in dat alle handbagage nog eens veel grondiger nagekeken wordt en dat we ook alle elektronische toestellen moeten kunnen aanzetten. De security agent is echter dermate geïnteresseerd in de quadcopter dat hij al vraagt waar hij onze video's kan zien.  We passeren dus zonder problemen die controle.
Degene die een extra check kregen mogen dan ook al eerste boarden.  We stappen door de jetway en we zien dat die halfweg nog afgesloten is.  Al snel komt er iemand zeggen dat er een "mechanical problem" is.  Na zowat een halfuur in de jetway wordt iedereen verzocht om terug naar het luchthavengebouw te gaan.  Daar komt de vrouwelijke gezagvoerder melden dat er een probleem is met een hydraulische pomp en dat ze ons op de hoogte zullen houden.  Inmiddels krijgen we meer dan voldoende vouchers voor eten en drinken.
Na enige tijd komt echter de melding dat de vlucht definitief gecancelled wordt.  We worden, gelukkig, toch nog op een vlucht gezet naar New York (Newark), die om 20u vertrekt.
Wij zijn ook bij de gelukkigen die een upgrade krijgen naar Economy Plus.

Eens we aan boord zijn doet zich een toestand voor die zo uit Comedy Capers lijkt geplukt en die ook nauwelijks te geloven is in 2015: we staan inmiddels al zo'n 45 minuten gewoon stil aan de gate als de piloot, wellicht met het schaamrood op de wangen, aankondigt dat de vertraging te wijten is aan het feit dat "ze in de cockpit een bepaald document niet kunnen vinden" !?!
Dan gaat ineens opnieuw de buitendeur open, komt er iemand met een fluohesje binnen in het vliegtuig en geeft een blad papier aan een steward.  Die gaat er sito presto mee naar de cockpit en na 5 minuten zijn we "airborne".  Dat was één van de meest onwaarschijnlijke zaken die we ooit op een vliegtuig meegemaakt hebben. De crew heeft dus blijkbaar 45 minuten in de cockpit naar een document zitten zoeken dat nog gewoon in het luchthavengebouw lag!

We komen om 23u50, PT, aan in Newark.  Daar hebben we het geluk dat onze bagage als eerste van de band komt.  Dat scheelt een slok op een borrel om sneller naar het hotel te kunnen.  Het is immers zo dat alle passagiers, zo'n 350, naar de desk van United moeten om de hotelvouchers op te halen.  Men kan zich voorstellen hoe lang dit duurt als je pas als laatste de bagage op de band ziet verschijnen. 
Als we onze vouchers krijgen zien we dat de naam daarop niet overeenkomt met onze naam, maar dit is volgens de United-vertegenwoordiger helemaal geen probleem vermits het "altijd zo gaat".
Ok, we worden dus, samen met 7 anderen, met de shuttlebus naar de Ramada Inn gebracht.
Daar blijkt die verkeerde naam echter wél een probleem en ze weigeren ons in te checken zonder correcte vouchers.  Inmiddels is het dus al 1u PT, 7u 's morgens dus Belgische Tijd.
Iemand van ons gezelschap belt naar United die hem nogmaals verzekert dat er helemaal geen juiste naam op de voucher moet staan vermits wij tóch geen rekening krijgen van het hotel.
Het is dus een welles-nietes verhaal tussen United en Ramada Inn, die bovendien ook weigeren om telefonisch met elkaar te spreken.
Er zit dus niets anders op dan opnieuw (!) naar de luchthaven te gaan voor correcte vouchers.
Als we daar aankomen staat er een ellenlange rij aan de United desk, maar uiteraard vatten we daar, zonder aan te schuiven,  een United vertegenwoordiger bij de lurven en lezen hem bovendien ook duchtig de levieten om zoveel puur amateurisme.
Hij neemt nu wél de telefoon en belt naar het hotel om te melden dat ze ons "moeten" inchecken met die vouchers.  Wat eerst dus niet lukte blijkt nu ineens geen enkel probleem meer te zijn.
We bellen dus andermaal de shuttle en rijden terug naar het hotel, waar we om 3u in bed liggen...om 3,5u later opnieuw op te staan voor onze vlucht naar Las Vegas van 9u.

Als we, gelukkig goed op tijd, aankomen op Newark is het daar een chaos van jewelste met ellenlange rijen zowel bij bagage check-in als bij security.  De mensen van security zelf zeggen dat ze dit absoluut nog nooit gezien hebben en zeggen ook niet te weten hoe het komt dat er daar ineens zó veel volk op hetzelfde moment is.
En daar is Mr. Murphy opnieuw: er blijken ook problemen te zijn met de bagagebanden die de koffers naar de sorteerruimte moeten brengen vooraleer ze naar het juiste vliegtuig gaan.
We moeten dus gewoon ergens onze 2 koffers afgeven en dan worden ze met een grote kar ergens naartoe gereden.  Als dat maar goed komt...

Deze keer vertrekt de vlucht wel perfect op tijd.


We worden, naast het bekijken van een video op de iPad, echt verwend met schitterende uitzichten over grote besneeuwde vlaktes en bergen op weg van de oost- naar de westkust.  We herkennen ook heel duidelijk de plaatsen waar we al zo dikwijls waren: de Rocky Mountains, Ouray, Monument Valley, Lake Powell en tenslotte Lake Mead.













We landen in Las Vegas om 11u30, 25 minuten vroeger dan voorzien.

En niettegenstaande er geen enkele vrije stoel meer was in het vliegtuig was Mr. Murphy er toch wel opnieuw in geslaagd om mee te vliegen: slechts 1 van de 2 koffers zat op ons vliegtuig!

De tweede koffer zou vanavond nog afgeleverd worden in ons hotel in Springdale.  We hebben alvast gezegd dat ze ons niet moeten wekken en dat we het morgen wel zullen zien.

Bij Alamo was er, zoals gewoonlijk geen 4x4 te krijgen, en ook maar 1 AWD, maar dan wel één die kon tellen: een Chevrolet Traverse.  Eigenlijk veel te groot voor ons 2, maar vermits die een heel hoge clearance heeft en dus ook AWD is hebben we die toch maar genomen, men weet nooit waarvoor het goed kan zijn.  Bovendien is het ook een full option, dat is dan ook  maar leuk meegenomen.  Al vragen we ons eerlijk gezegd wel af hoe die wagen in de rij van Standard/Midsize SUV's terechtgekomen is...

Vandaag hebben we dus naast het naar Las Vegas vliegen, onze auto opgehaald, waarna we naar het hotel in Las Vegas gereden zijn waar we voor gisterenavond gereserveerd hadden.  We hadden daar immers een pakje van Amazon laten leveren en dit zijn we gaan ophalen.  Nadat we nog boodschappen gedaan hadden in de Walmart was het al 14u.  Vermits we vanavond ook nog eens de klok moeten doordraaien (in Nevada is het 1 uur vroeger dan Arizona/Utah) konden we niets anders meer doen dan rechtstreeks naar Springdale rijden.  We waren ook serieus vermoeid door het gebrek aan slaap, veel anders zou er toch niet meer ingezeten hebben.
In Springdale zijn we 's avonds nog lekker gaan eten in ons, net zoals van velen, favoriete restaurant, Oscar's.  We hebben trouwens buiten gegeten, op het verwarmde terras.

Het weer: zon en een heerlijke 20 graden in Las Vegas.

Overnachting in La Quinta Inn en Suites
Aantal km gereden: 283

11-01-2015 Springdale - Zion NP - Kanab



Door alle zaken die er met de vlucht(en) van United verkeerd gelopen waren, was ik nog iets heel positief vergeten te vermelden: toen we over Groenland vlogen kregen we een enig mooi spektakel van het Noorderlicht of de Aurora Borealis te zien.  Dat was dan weer het voordeel van 's nachts te vliegen...

Gisterenavond stelden we ook nog iets vast waarbij we ons ernstige vragen stellen betreffende de veiligheid: het Zwitsers mes dat mijn zoon al sinds jaar en dag overal meeneemt had ik blijkbaar, per abuis, in onze handbagage gestopt. Onwaarschijnlijk dan ook dat dit bij geen enkele van al die security checks opgemerkt werd...

Na een goede nachtrust (pas om 6u30 voor het eerst wakker) en ontbijt (nadat we de melding kregen dat de ontbrekende koffer wel degelijk geleverd werd) gaan we bij Zion Adventure om "The Narrows winterpakket" te huren: een drysuit+neopreen sokken+speciale schoenen+wandelstok.
De uitbaters zijn echter plichtbewuste mensen die de veiligheid van hun klanten belangrijker vinden dan omzet draaien.  Daarom "verplichten" ze iedereen die deze hike wil doen om eerst een video te bekijken waarbij gewezen wordt op eventuele gevaren, allemaal gerelateerd aan snelstromend, koud water.  De weersvoorspelling voor vandaag zijn ook niet zo goed, er wordt immers 30% kans op regen voorspeld.  Dit betekent niet 30% kans voor Zion, maar wel voor het ganse gebied waarop dat weerbericht betrekking heeft.  En net dit is minder goed nieuws voor The Narrows.  Op grotere hoogte ligt er immers nog heel wat sneeuw en als het daar begint te regenen gaat die sneeuw heel snel smelten, waarbij al dat smeltwater als een allesvernietigende sneltrein door de canyon komt gedonderd.
Net zoals er een schaal is voor het risico van bosbranden, is er hier ook een index voor flash floods.
Er zijn 4 niveaus: low-moderate-high-extreme. Voor vandaag staat de index op "moderate-high", wat dus niet bijster geruststellend is. Bovendien willen we graag ook het stuk Wallstreet en Orderville Canyon meepikken en daar is er helemaal geen oever waarop we terecht kunnen bij wassend water.

Vooraleer ze ons iets verhuren raden ze ons aan om eerst eens naar het Visitor Center van Zion NP te gaan.  Dat ligt hier amper een halve mijl vandaan en de Rangers beschikken altijd over nog meer precieze informatie.  Super eigenlijk hoe die mensen van de verhuurbedrijven dat hier aanpakken: alles voor de veiligheid.  Enige tijd geleden is er overigens iemand omgekomen in The Narrows, precies omdat hij zich niet goed geïnformeerd had betreffende de kans op flash floods.
We rijden dus eerst naar het VC en in deze periode van het jaar, zelfs al is het zondag, is het bijzonder aangenaam dat de Rangers als het ware op jou staan te wachten, terwijl men in het hoogseizoen zelf rijtje moet schuiven om bij een Ranger te komen.
We komen direct bij iemand terecht die zelf heel wat hikes doet in Zion en zijn advies is direct categoriek: "there is a high potential for flash flood today".
Daarmee valt de dag van vandaag dus, letterlijk, in het water.  Gelukkig zijn we echter in Zion, het park waar men al een heel extreem iemand moet zijn om zich hier vervelen.  Op voorwaarde dat men uit de wagen wilt komen uiteraard, maar dat is niet direct een probleem bij ons...
We beginnen wat te babbelen met de Ranger en als hij merkt dat we hier al zowat alle hikes gedaan hebben, haalt hij ineens een kaart van National Geographic uit een schuif en wijst ons een canyon aan die hij "normaal niet aan gewone toeristen toont".  Voor alle duidelijkheid, dat waren zijn woorden, niet die van ons...
De canyon ligt net voorbij de tunnel en is zo'n 5 mijl lang.  Op het einde heeft men uitzicht op de omgeving van Canaan Mountain... Euh...Canaan Mountain?  Nu komt die brave man op "ons" terrein.  Bij Canaan Mountain deden we immers op 6 april 2014 (zie desbetreffende blog) één van de mooiste hikes die we ooit in deze regio gedaan hebben: eerst door Water Canyon en dan helemaal naar boven naar The White Domes, een prachtig ongerept gebied met schitterende rotsstructuren.
Daar had hij nog nooit van gehoord en nadat we hem enkele foto's op de iPhone en onze video "Aerial Southwest" lieten zien was hij helemaal verkocht en waren we dus wederzijds dankbaar. Hij noteerde de link naar onze blog en zou beslist ook binnenkort wel eens naar The White Domes trekken. Altijd leuk als de kennisoverdracht in beide richtingen kan gebeuren. 

Geen The Narrows dus (nu "moeten" we dus nóg eens terugkomen naar Zion...) voor vandaag, maar we rijden toch eens tot helemaal op het einde van de Scenic Drive (die trouwens enkel maar in de wintermaanden met de eigen auto mag gereden worden, anders is men verplicht om de shuttlebussen te gebruiken), tot bij de Tempel of Sinavawa.  Hier start ook de hike door The Narrows, maar men kan er ook een stukje langs de rivier lopen op een aangelegd wandelpad, zonder natte voeten dus.
Dat doen we dan ook tot het pad op een bepaald punt afgesloten is wegens "Falling Ice".



Hier is de Virgin River nog bijzonder rustig, maar het is net daarom dat het zo verleidelijk is om toch aan de hike te beginnen als men niet goed geïnformeerd is.  We hebben echter vroeger, in de regio, in diverse slot canyons al zoveel achtergelaten puin en tussen de canyonwanden geblokkeerde boomstammen gezien, soms tientallen meter boven ons, dat we nooit of te nimmer aan dergelijke hike zouden beginnen zonder eerst het Visitor Center binnen te lopen voor de laatste weerinfo.


















--> voorbeeld van achtergelaten puin in de Buckskin Gulch (april 2014), waaruit duidelijk blijkt hoe hoog het water kan stromen tijdens flash floods.
















 

Dan is het tijd om richting East Entrance te rijden waarbij we door de tunnel moeten. In het hoogseizoen kan men hier dikwijls heel wat tijd verliezen omdat men RV's en/of vrachtwagens op bepaalde tijdstippen laat doorrijden. De tunnel is immers te smal om dan ook tegenliggend verkeer door te laten en dat verkeer wordt dan een tijdje opgehouden tot alle brede voertuigen door de tunnel zijn. Nu is er daar uiteraard geen sprake van.




We parkeren direct achter de tunnel bij de trailhead voor de Canyon Overlook trail waar we wat wild life spotten.




Hier moet ook de "secret" canyon van de Ranger liggen.  We vinden die al snel en dalen er in af, behoedzaam omwille van de nog aanwezige sneeuw.  Ondertussen klaart het ook van langs om meer op en soms is er zelfs geen wolkje meer te zien.  Het weer kan hier, eens door de tunnel, dan ook helemaal anders zijn dan in Zion Valley.













































































Het is een mooie canyon maar ineens kunnen we niet meer verder omdat er heel wat ijs ligt.  We gooien er nog wat zware stenen op om te zien hoe dik het is, maar dat is niet het enige probleem: het ijs loopt verder achter een onoverzichtelijke bocht zodat we niet weten hoe het daarachter is.


We besluiten dan ook, enigszins met tegenzin, om terug te gaan naar de parking.  Geen uitzicht op Canaan Mountain dus.
Het is al enige tijd geleden dat we de Canyon Overlook Trail deden en het lijkt ons wel een goed idee om dat nu nog eens over te doen.  Dat is een eenvoudige, korte hike met een heel mooi uitzicht als eindpunt en dan ook een echte aanrader voor mensen die voor het eerst naar Zion komen en/of die het niet zo begrepen hebben op de langere en veel zwaardere hikes die men in het park kan doen.









































 
Niettegenstaande de aanwezige wolken aan de andere kant van de tunnel blijft het toch altijd genieten van dit uitzicht als je die wagens als speelgoedautootjes naar boven ziet kruipen.






De weg van de tunnel tot de East Entrance hebben we al zo dikwijls gereden, maar altijd "gehaast".  Ofwel hadden we lang in Zion gewandeld en moesten we nog naar Kanab rijden om te overnachten, ofwel kwamen we van Kanab en reden we naar Las Vegas om 's anderendaags naar huis te vliegen.
Nu leek het ons echter de ideale gelegenheid om eens meer te stoppen langs deze weg en één en ander beter te verkennen.  We moeten zeggen dat we langs enkele heel mooie plekjes gelopen hebben die ons soms deden denken aan een mengeling van The White Domes, Yellow Rock en de Coyote Buttes.  Als dát geen referenties zijn dan weten we het ook niet meer...
In deze winterperiode is het uiteraard ook heel wat makkelijker om zowat overal te stoppen, er rijden immers toch zo goed als geen auto's en overal  is er plaats op parking of pull outs.



 













We verlaten ten slotte dat prachtige park dat Zion toch is en rijden richting Kanab.
Op een bepaald moment wanen we ons echter in Alaska, we zien zowaar een Bald Eagle net voor ons over de weg vliegen.  En wat het nóg leuker maakt: hij (of misschien was het wel een "zij"...) gaat zich nestelen in een boom pal naast de weg, precies of we kregen de goedkeuring om volop foto's te nemen.  We zijn nu al zo dikwijls in de regio geweest, maar een Bald Eagle hebben we hier toch nog nooit gezien.




Nadat we dus mevrouw/meneer bedanken voor deze fotoshoot rijden we verder richting Kanab tot er ineens herten over de weg lopen. Dat is hier wel heel normaal, en zeker op dat uur, rond zonsondergang als de wild life "tot leven komt". Op 25 juni 2013 (zie desbetreffende blog) hebben we zo eens een hert aangereden en dat is niet bepaald iets wat we nog eens willen meemaken.  We zullen dan ook altijd onze snelheid aanpassen in de "blue hour" en nóg voorzichtiger rijden als er zowel links als rechts van de weg hoge beplanting is waaruit ze ineens kunnen tevoorschijn komen.


We stoppen in Kanab nog eens bij Dreamland Tours betreffende ons bezoek aan de Coyote Buttes South die voor morgen voorzien is, maar er was niemand thuis. We hebben inmiddels echter ook al beslist om morgen niet richting Coyote Buttes/Page te rijden, maar in tegenstelling richting noorden (Escalante-Torrey) te rijden.
Voor morgen wordt er immers opnieuw regen voorspeld voor de regio en zelfs al blijft het dan opnieuw de ganse dag droog, zoals vandaag, toch willen we liever naar de Coyote Buttes gaan bij mooi zonnig weer.  We hebben ook nog permits voor de 19e januari, en desnoods kunnen we er ook nog voor andere dagen halen bij de BLM in Kanab.  We zien wel waar we morgen eindigen want we hebben nog geen hotel vastgelegd.
Het is ook al bijna 3 jaar geleden dat we nog eens in Capitol Reef NP waren en misschien gaan we morgen wel daar naartoe.  Daar wordt trouwens ook neerslag voorspeld, maar dan eerder sneeuw, en eerlijk gezegd, daar hopen we zelfs een beetje op...Capitol Reef met een laagje sneeuw...hmm...er zijn beslist heel wat minder mooie plekken dan dit...

In Kanab gaan we ten slotte nog, zoals gewoonlijk, eten in de Rocky V.

Het weer: nu eens zon, dan weer grijs en overtrokken, maar wel de ganse dag droog bij 11°C.

Overnachting in Victoria Inn
Aantal km gereden: 90