16-01-2015 Moab - Druid Arch - Blanding




Om maar direct met de deur in huis te vallen: 3e keer, goede keer: Druid Arch!


Vandaag was een dag om in te kaderen tussen de highlights van onze Zuid-Westen reizen.  In de rangschikking van de mooiste hikes die we hier de voorgaande jaren deden, komt de hike naar Druid Arch in het rijtje van de White Domes, Broken Bow Arch, Coyote Gulch, Coyote Buttes en Chesler Park.  Bij dat laatste is het niet te verwonderen vermits deze gedeeltelijk de hike naar Druid Arch overlapt.

We rijden langs de enig mooie UT-211 richting Elephants Hill Trailhead, waar we rond 10u55 aankomen.

--> Onderstaande video wordt aan 1,5x de werkelijke snelheid weergegeven <--



We startten de hike eigenlijk veel te laat, nl om 11u15. Dat komt omdat we eerst probeerden info in te winnen omtrent de toestand van de trail, en meer bepaald de laatste 400m om tot bij Druid Arch te komen. Die gaan immers over een bijna verticale wand in slickrock. Bovendien is die noordelijk gericht, dus de kans dat daar nog ijs en/of sneeuw lag was wel heel reëel. We wilden liever geen 20km stappen zonder de kers op de taart te kunnen zien.
Jammer genoeg vonden we geen aankondigingen in het, gesloten, Visitor Center en was er ook niemand te zien in het Ranger Station.
We besloten het er dus, willens nillens, maar op te wagen. Het was vandaag overigens ideaal wandelweer: windstil en een zo goed als wolkeloze lucht bij zo'n 5°C.  Bijna de ganse dag hebben we in korte mouwen gelopen, met enkel een thermisch T-shirt en daarboven een quick-dry T-shirt.

Bij de trailhead stond nog 1 auto, die bovendien behoorlijk bevroren was. Die moest er dus zeker al gestaan hebben van de vorige nacht. Wellicht een kampeerder die ofwel Chesler Park, ofwel Druid Arch bij zonsopgang wilde zien.

Het is dus al 11u15 als we uiteindelijk vertrekken. De hike begint al direct met een vrij lastig stuk, maar dat was niet nieuw, vermits we een groot stuk van de trail ook op 23 december 2013 gedaan hebben. We wisten dus min of meer waaraan we ons mochten verwachten.

Men doet deze hike uiteraard voor het eindpunt, Druid Arch, maar eigenlijk is die over de volledige afstand geen enkel moment vervelend en veranderen de uitzichten voortdurend.




De eerste kilometers halen we, fotostops incluis, een gemiddelde van 4,7km/uur, wat behoorlijk pittig is.










  

We moeten er echter wel goed de pas inhouden als we vóór donker terug bij de trailhead willen zijn, want hier wandelen in het donker is levensgevaarlijk.


Het is moeilijk weer te geven op foto hoe hoog dit is, maar hier hadden we echt wel moeite om op te klauteren, gewoon omdat er een dun laagje ijs op de slick rock lag en we moeilijk vaste grond kregen.


Zelfde punt, maar dan van bovenaf gezien.


Het tempo houden we aan tot zo'n 1 kilometer van het einde. Van dan af wordt het een heel andere koek: hier is het voortdurend over rotsen klauteren, die er soms behoorlijk glad bijliggen, want allemaal noordelijk gericht. We krijgen op een enkele plaats absoluut noodzakelijk hulp van een ijzeren ladder+staaf.  Zonder die was het onmogelijk geweest om verder te gaan.


De rots waarop de ijzeren staaf vastgemaakt is heeft een grote hellingshoek (moeilijk te zien op de foto) en was ook nog eens volledig bedekt met een dun laagje ijs.


De laatste 400m zijn echt wel héél pittig, met diverse, bijna loodrechte klauterpartijen. Het is hier behoorlijk goed uitkijken om niet uit te glijden en voortdurend zoekend naar steunpunten en/of uitsteeksel om ons aan vast te houden en ons op te trekken. We proberen immers zoveel mogelijk te vermijden dat ons volle gewicht op een steunvoet terechtkomt die net op een spiegelgladde ondergrond staat. Op de slickrock ziet men bovendien amper dat dunne laagje ijs. Dezelfde ervaring hadden we bij onze hike naar The Wave in december 2013.
Iemand met echt korte benen kan hier wel eens rechtsomkeer moeten maken, wegens te overbruggen afstand net te hoog/laag/ver.


Dichtbij het eindpunt horen we ineens een vrouwenstem: het blijkt een jonge meid van rond de twintig te zijn die reeds om 8u vertrokken was naar de arch. Ze doet een roadtrip waarbij ze 2 weken in haar auto slaapt.  Nou, elk zijn/haar idee van reizen, zouden we zeggen...
Ze was ontzettend blij dat ze eens even met iemand kon spreken, zei ze, want het was al 3 dagen geleden dat ze dat nog gedaan had. En dit in de wetenschap dat een "gemiddelde" vrouw 27.000 woorden per dag spreekt...Niet te verwonderen dat we op een bepaald ogenblik echt moesten zeggen dat we zouden verder gaan...

Uiteindelijk komen we om 13u30 aan bij Druid Arch. De naam komt overigens van de structuren van Stonehenge die er veel gelijkenis mee vertonen.


We moeten zeggen dat geen enkele foto die gigantische natuurlijke creatie kan weergeven. We hadden op voorhand al heel veel foto's gezien, maar konden absoluut niet vermoeden dat die zo gi-gan-tisch zou zijn. De arch zelf is 140m hoog, maar ze staat op een verticale klif van nog eens honderd meter. Eigenlijk is het dusdanig overweldigend dat het bijna buitenaards aandoet. Op een bepaald ogenblik vliegt er pal boven de arch een vliegtuig waardoor Druid Arch precies een signaal stuurt naar de ruimte. 


De uitzichten van hier zijn gewoonweg indrukwekkend.
Onderstaande interactieve afbeelding geeft een heel goed beeld van de totale omgeving op het einde van de trail. Er kan in deze afbeelding geklikt worden om in- en uit te zoomen en 360° (ook boven en onder) rond te kijken.








Geen betere plek dus om onze lunch te eten. Na een tijdje nagenieten van het bijna buitenaardse uitzicht wordt het hoog tijd om terug te gaan.
We maken nog wat foto's onderweg en we zijn om 17u terug bij de trailhead. 










In totaal hebben we 19,36km gestapt. We startten aan de trailhead op 1.557m hoogte en eindigden bij Druid Arch op 1.744. Bovendien is er amper een meter vlak (behalve in de wash, maar daar is het dan weer behoorlijk lastig door het diepe zand).
Onnodig te waarschuwen dat dit in de zomermaanden een ontzettend zware hike moet zijn, waarbij water en/of energiedrank in overvloed moet gedronken worden.

Op de terugweg zien we, alweer, de La Sal Mountains badend in het avondlicht.


We denken al dat dit opnieuw een waardige afsluiter zal zijn van deze onvergetelijke dag, maar dan zien we ineens dit in de achteruitkijkspiegel.
Voor alle duidelijkheid: deze foto's zijn niet bewerkt op gebied van kleuren. Het was effectief één van de mooiste wolkenluchten die we ooit gezien hebben, bovendien op een kwartier tijd voortdurend veranderend van intensiteit en structuur. Gewoon schitterend.







Het weer: zo goed als wolkeloos bij zo'n 5°C

Overnachting in Super 8 Blanding
Aantal km gereden: 260

Geen opmerkingen:

Een reactie posten